نشاء برنج در شالیزارهای مناطق دهکلان لفور سوادکوه شمالی و سرخکلای زیراب سوادکوه در حال انجام می باشد.
عکاس(حوا احمدی) منبع: خزرنما
اینجا مازندران است؛ جایی که آسمان در آینه‌ی آب شالیزار می‌تابد و دل کشاورز در ضرب‌آهنگ داس و خوشه، عاشقانه می‌تپد.
صبح‌ها بوی خاک نم‌خورده و جوانه‌ی امید در هواست، و غروب‌ها، آواز قورباغه‌ها، لالایی خستگی مردان و زنانی‌ست که با دستان تاول‌زده، زندگی می‌کارند.
شالیزار، فقط زمینِ برنج نیست؛ خاطره‌ی مادربزرگ است که با دامن خیس، زیر آفتاب لبخند می‌زند. تصویر کودکی‌ست که پا برهنه در گل می‌دود و گویی جهان برای لحظه‌ای بی‌غم می‌شود.
صدای چلچله‌ها در گوش بذر می‌پیچد که «برو بالا… برو بالا…»
و دستان شالی‌کاران، با هر خم شدن، انگار دلشان را در خاک می‌کارند و امید را از خاک می‌دروند.
شالیزارهای مازندران، بوم رنگی خداوندند؛
آنجا که هر ساقه، یک سلام است به باران، و هر خوشه، یک وعده‌ی نان.
و چه باشکوه است آن لحظه که باد از میان خوشه‌های رسیده می‌گذرد؛
انگار که خدا، دست نوازش بر سر این سرزمین می‌کشد…
به نگارش : سمانه اسلامی ورکی